بـشـنـو ایـن نـی چون شکایت می‌کند از جــدایــیــهــا حــکـایـت مـی‌کـنـد
کــز نــیــســتــان تـا مـرا بـبـریـده‌انـد در نــفــیــرم مــرد و زن نـالـیـده‌انـد
سـیـنـه خواهم شرحه شرحه از فراق تــا بــگــویــم شــرح درد اشــتـیـاق
هر کسی کو دور ماند از اصل خویش بــاز جــویــد روزگـار وصـل خـویـش
مـن بـه هـر جـمـعـیـتـی نـالـان شـدم جـفـت بدحالان و خوش‌حالان شدم
هـرکـسـی از ظـن خـود شـد یـار مـن از درون مــن نــجــســت اســرار مـن
ســر مــن از نــالــهٔ مـن دور نـیـسـت لـیـک چـشم و گوش را آن نور نیست
تن ز جان و جان ز تن مستور نیست لـیـک کس را دید جان دستور نیست
آتـشـسـت ایـن بـانگ نای و نیست باد هـر کـه ایـن آتـش نـدارد نـیـست باد
آتــش عــشــقـسـت کـانـدر نـی فـتـاد جـوشـش عـشـقـسـت کـاندر می فتاد
نــی حــریــف هــرکـه از یـاری بـریـد پـــرده‌هــااش پــرده‌هــای مــا دریــد
هـمـچـو نـی زهـری و تـریـاقی کی دید هـمـچـو نـی دمـساز و مشتاقی کی دید
نــی حــدیــث راه پـر خـون مـی‌کـنـد قــصـه‌هـای عـشـق مـجـنـون مـی‌کـنـد
مـحـرم ایـن هـوش جـز بیهوش نیست مـر زبـان را مـشـتری جز گوش نیست
در غـــم مــا روزهــا بــیــگــاه شــد روزهـــا بـــا ســـوزهــا هــمــراه شــد
روزهـا گـر رفـت گـو رو بـاک نـیـسـت تـو بـمـان ای آنک چون تو پاک نیست
هـر کـه جـز مـاهـی ز آبـش سـیـر شـد هـرکـه بـی روزیـسـت روزش دیر شد
در نــیــابـد حـال پـخـتـه هـیـچ خـام پـس سـخـن کـوتـاه بـایـد والـسـلـام