یکی از بهترین بخش های زندگی من زمانی بود که در شیراز برای مقطع لیسانس حضور داشتم. به یاد دارم که شبی از شبهای بهار در منزلی که اجاره کردیم من و رضا دوست عزیز و هم خونه ایم تفالی با حافظ زدیم و برای اولین بار این شعر توجه مرا به خود جلب کرد و بسیار در وجودم اثر کرد. من شاید بارها و بارها این شعر را خوانده بودم ولی هیچکاه آن گونه که آن شب توجه مرا به خود جلب کرد روی من اثر نگذاشته بود
آنان که خاک را بنظر کیمیاکنند آیا بود که گوشه چشمی بما کنند دردم نهفته به ز طبیبان مدّعی باشد که از خزانهٔ غیبم دوا کنند معشوق چون نقاب ز رخ در نمی‌کشد هر کس حکایتی بتصوّر چرا کنند چون حسن عاقبت نه به رندیّ و زاهدیست آن به که کار خود بعنایت رها کنند بی‌معرفت مباش که در من یزید عشق اهل نظر معامله با آشنا کنند حالی درون پرده بسی فتنه میرود تا آن زمان که پرده برافتد چها کنند گر سنگ از این حدیث بنالد عجب مدار صاحبدلان حکایت دل خوش ادا کنند می خور که صد گناه ز اغیار در حجاب بهتر ز طاعتی که بروی و ریا کنند پیراهنی که آید از او بوی یوسفم ترسم برادران غیورش قبا کنند بگذر بکوی میکده تا زمرهٔ حُضور اوقات خود ز بهر تو صرف دعا کنند پنهان ز حاسدان بخودم خوان که منعمان خیر نهان برای رضای خدا کنند
همه عمر بر ندارم سر از این خمار مستی
که هنوز من نبودم که تو در دلم نشستی
تو نه مثل آفتابی که حضور و غیبت افتد
دگران روند و آیند و تو همچنان که هستی
چه حکایت از فراقت که نداشتم ولیکن
تو چو روی باز کردی در ماجرا ببستی
نظری به دوستان کن که هزار بار از آن به
که تحیتی نویسی و هدیتی فرستی
دل دردمند ما را که اسیر توست یارا
به وصال مرهمی نه چو به انتظار خستی
نه عجب که قلب دشمن شکنی به روز هیجا
تو که قلب دوستان را به مفارقت شکستی
برو ای فقیه دانا به خدای بخش ما را
تو و زهد و پارسایی، من و عاشقی و مستی
دل هوشمند باید که به دلبری سپاری
که چو قبله‌ایت باشد به از آن که خود پرستی
چو زمام بخت و دولت نه به دست جهد باشد
چه کنند اگر زبونی نکنند و زیردستی
گله از فراق یاران و جفای روزگاران
نه طریق توست سعدی، کم خویش گیر و رستی