| ما آزموده‌ایم در این شهر بخت خویش | بیرون کشید باید از این ورطه رخت خویش | |
| از بس که دست می‌گزم و آه می‌کشم | آتش زدم چو گل به تن لخت لخت خویش | |
| دوشم ز بلبلی چه خوش آمد که می‌سرود | گل گوش پهن کرده ز شاخ درخت خویش | |
| کای دل تو شاد باش که آن یار تندخو | بسیار تندروی نشیند ز بخت خویش | |
| خواهی که سخت و سست جهان بر تو بگذرد | بگذر ز عهد سست و سخن‌های سخت خویش | |
| وقت است کز فراق تو وز سوز اندرون | آتش درافکنم به همه رخت و پخت خویش | |
| ای حافظ ار مراد میسر شدی مدام | جمشید نیز دور نماندی ز تخت خویش |
یکی از بزرگان تصوف شیخ الوالحسن خرقانی رحمه الله علیه و رضوانه است. گویند بر در خانه او نبشته شده بود:
آن کس که در نزد خداوند به جانی ارزد بر خوان ابوالحسن به نانی ارزد
ای کاش ما نیز به انسان ها همچون او نگاه می کردیم
اندر دل بی وفا غم و ماتم باد
آن را که وفا نیست زعالم کم باد
دیدی که مرا هیچ کسی یاد نکرد
جز غم که هزار آفرین بر غم باد
شعر زیبای دیگری از اقبال لاهوری
| خیز که در کوه و دشت خیمه زد ابر بهار | ||
| مــــــــســــــــت تــــــــرنــــــــم هـــــــزار | طـــــــــــوطــــــــــی و دراج و ســــــــــار | |
| بــــــــر طــــــــرف جــــــــویــــــــبــــــــار | کـــــــشـــــــت گــــــل و لــــــالــــــه زار | |
| چــــــشــــــم تــــــمــــــاشــــــا بـــــیـــــار | ||
| خیز که در کوه و دشت خیمه زد ابر بهار | ||
| خـیـز کـه در بـاغ و راغ قـافـلهٔ گل رسید | ||
| بــــــــــاد بــــــــــهــــــــــاران وزیــــــــــد | مـــــــــــرغ نـــــــــــوا آفـــــــــــریــــــــــد | |
| لـــــــالــــــه گــــــریــــــبــــــان دریــــــد | حــــــســــــن گــــــل تـــــازه چـــــیـــــد | |
| عــــــشــــــق غــــــم نــــــو خـــــریـــــد | ||
| خـیـز کـه در بـاغ و راغ قـافـلهٔ گل رسید | ||
| بلبلگان در صفیر ، صلصلگان در خروش | ||
| خــــــون چــــــمــــــن گـــــرم جـــــوش | ای کـــــه نـــــشـــــیـــــنـــــی خــــمــــوش | |
| در شـــــــکـــــــن آئــــــیــــــن هــــــوش | بـــــــادهٔ مـــــــعـــــــنــــــی بــــــنــــــوش | |
| نـــــغـــــمـــــه ســـــرا گـــــل بـــــپــــوش | ||
| بلبلگان در صفیر ، صلصلگان در خروش | ||
| حـجـره نـشـیـنـی گذار گوشهٔ صحرا گزین | ||
| بــــــر لـــــب جـــــوئـــــی نـــــشـــــیـــــن | آب روان را بـــــــــــــبـــــــــــــیـــــــــــــن | |
| نــــــــرگــــــــس نــــــــاز آفــــــــریـــــــن | لــــــــــخـــــــــت دل فـــــــــرودیـــــــــن | |
| بـــــوســـــه زنـــــش بـــــر جـــــبـــــیــــن | ||
| حـجـره نـشـیـنـی گذار گوشهٔ صحرا گزین | ||
| دیــده مـعـنـی گـشـا ای ز عـیـان بـیـخـبـر | ||
| لـــــــالـــــــه کـــــــمــــــر در کــــــمــــــر | نـــــــیـــــــمـــــــهٔ آتـــــــش بـــــــه بــــــر | |
| مــــــی چـــــکـــــدش بـــــر جـــــگـــــر | شــــــبــــــنــــــم اشــــــک ســــــحــــــر | |
| در شــــــفــــــق انــــــجــــــم نــــــگـــــر | ||
| دیـدهٔ مـعـنـی گـشـا ، ای ز عـیـان بـیـخبر | ||
| خــاک چــمــن وانــمــود راز دل کــائـنـات | ||
| بــــــــود و نــــــــبــــــــود صـــــــفـــــــات | جــــــــلـــــــوه گـــــــریـــــــهـــــــای ذات | |
| آنــــــچــــــه تــــــو دانـــــی حـــــیـــــات۔ | آنـــــچـــــه تـــــو خـــــوانـــــی مـــــمـــــات | |
| هــــــــیــــــــچ نــــــــدارد ثــــــــبـــــــات | ||
| خــاک چــمــن وانــمــود راز دل کــائـنـات | ||
شعری از اقبال لاهوری به مناسبت فرا رسیدن بهار
فـصـل بـهـار ایـن چـنـین بانگ هزار این چنین
چـهـره گـشـا ، غـزل سـرا، باده بیار این چنین
اشک چکیده ام ببین هم به نگاه خود نگر
ریـز بـه نـیـسـتـان مـن بـرق و شرار این چنین
بــاد بــهــار را بــگــو پــی بــه خـیـال مـن بـرد
وادی و دشت را دهد نقش و نگار این چنین
زادهٔ بـــاغ و راغ را از نـــفـــســـم طـــراوتــی
در چـمـن تـو زیـسـتـم با گل و خار این چنین
عــالــم آب و خــاک را بـر مـحـک دلـم بـسـای
روشـن و تـار خـویـش را گـیر عیار این چنین
دل بـکـسـی نـبـاخـتـه بـا دو جـهـان نـساخته
مـن بـحـضـور تـو رسـم روز شـمـار ایـن چـنین
فـاخـتـه کـهـن صـفـیـر نـالـهٔ مـن شـنید و گفت
کـس نـسـرود در چـمـن نـغـمـهٔ پـار این چنین