شعر کلاس پنچم

آدمها در زندگیشان لحضات خاطره انگیز بسیاری دارند که هرگز فراموش نکنند. این لحظات با دیدن یک شخص، خواندن یک شعر و یا ورود به یک مکان جدید و ... ممکن است رخ دهد.

در مورد خاطرات شعری برای من چند مورد وجود دارد که هیچگاه از خاطرم نمی رود. یکی از این خاطرات مربوط به شعری بود که در تعلیمات دینی کلاس پنجم نوشته شده بود و این شعر هرگز از جلوی چشم من کنار نرفته است.

خیلی دوست دارم کسی که این شعر را می خواند تا آخر این شعر به معنی جملاتش فکر کند لطفا آن را با دقت بخوانید و اگر با روحیه شما سازگار نیود به خاطر بسپاریدش چون حتما روزی خواهد رسید که این شعر در شما نیز تاثیر شگرفی بگذارد.

این شعر مربوط به زمانی است که متوکل عباسی از امام هادی(ع) می خواهد که با او شراب میل کند ولی امام امتناع می کند ولی متوکل در برابر آن از امام می خواهد که در عوض برایشان شعری بخواند و به اضطلاح محفلشان را گرم کند. امام نیز شعری می خواند که ترجمه آن شعر در زیر آمده است:

چه بسیار مردان پرقدرتی‏                      که در این جهان از پی راحتی‏

به کوه و کمر قصرها ساختند                همه قصرها را بیاراستند

در اطراف هر قصر از بیم جان‏                گروهی مسلح، نگهبانشان‏

که تا این همه قدرت و ساز و برگ‏          کند دور، آن مردم از دست مرگ‏

ولی مرگ ناگه رسید و گرفت‏                گریبان آن نابکاران زشت‏

چو گیرد گریبان گردن‏کشان‏                     به ذلت برون راند از قصرشان‏

به همراه اعمال خود، عاقبت‏                 برفتند در منزل آخرت‏

شده جسم آن نازپروردگان‏                    هم‏آغوش خاک، از نظرها نهان‏

از آن زشت‏کاران افسرده‏ حال‏                 به بانگ بلندی شود این سؤال‏

چه شد آن همه سرکشی و غرور          که صورت نهادید بر خاک گور؟

چه شد آن همه خودپسندی و ناز          که گشتید با بی‏کسان هم‏طراز؟

چه شد آن همه مستی و عیش و نوش؟  چه شد آن همه جنب و جوش و خروش؟

چه شد چهره‏هایی که آراستید؟            سر و صورتی را که پیراستید؟

اجل چشم بی‏شرمتان را ببست‏              به رخسارتان خاک ذلت نشست‏

نه تخت و نه بستر، نه آسایشی‏             نه عطر و نه زیور، نه آرایشی‏

به جای کِرِم‏های مردم‏ پسند                   بر آن چهره‏ها کرم‏ها می‏خزند

نهادید دارایی خویشتن‏                        نبردید با خود به غیر از کفن!