هر دم به لباس دگر آن یار برآمد ، گه پیر و جوان شد
گاهی به تک طینت صلصال فرو رفت ، غواص معانی
گاهی ز تک کهگل فخار برآمد ، زان پس به میان شد
گه نوح شد و کرد جهانی به دعا غرق ، خود رفت به کشتی
گه گشت خلیل و به دل نار برآمد ، آتش گل از آن شد
یوسف شد و از مصر فرستاد قمیصی ، روشنگر عالم
از دیده یعقوب چو انوار برآمد ، تا دیده عیان شد
حقا که همو بود که اندر ید بیضا ، می کرد شبانی
در چوب شد و بر صفت مار برآمد ، زان فخر کیان شد
می گشت دمی چند بر این روی زمین او ، از بهر تفرج
عیسی شد و بر گنبد دوار برآمد ، تسبیح کنان شد
بالجمله همو بود که می آمد می رفت هر قرن که دیدی
تا عاقبت آن شکل عرب وار برآمد ، دارای جهان شد
منسوخ چه باشد ؟ چه تناسخ به حقیقت ؟ آن دلبر زیبا
شمشیر شد و در کف کرار برآمد ، قتال زمان شد
نی نی که همو بود که می گفت انالحق ، در صوت الهی
منصور نبود آنکه بر آن دار برآمد ، نادان به گمان شد
رومی سخن کفر نگفته است و نگوید ، منکر نشویدش
کافر بود آن کس که به انکار برآمد ، از دوزخیان شد
| ما آزموده‌ایم در این شهر بخت خویش | بیرون کشید باید از این ورطه رخت خویش | |
| از بس که دست می‌گزم و آه می‌کشم | آتش زدم چو گل به تن لخت لخت خویش | |
| دوشم ز بلبلی چه خوش آمد که می‌سرود | گل گوش پهن کرده ز شاخ درخت خویش | |
| کای دل تو شاد باش که آن یار تندخو | بسیار تندروی نشیند ز بخت خویش | |
| خواهی که سخت و سست جهان بر تو بگذرد | بگذر ز عهد سست و سخن‌های سخت خویش | |
| وقت است کز فراق تو وز سوز اندرون | آتش درافکنم به همه رخت و پخت خویش | |
| ای حافظ ار مراد میسر شدی مدام | جمشید نیز دور نماندی ز تخت خویش |
یکی از بزرگان تصوف شیخ الوالحسن خرقانی رحمه الله علیه و رضوانه است. گویند بر در خانه او نبشته شده بود:
آن کس که در نزد خداوند به جانی ارزد بر خوان ابوالحسن به نانی ارزد
ای کاش ما نیز به انسان ها همچون او نگاه می کردیم
اندر دل بی وفا غم و ماتم باد
آن را که وفا نیست زعالم کم باد
دیدی که مرا هیچ کسی یاد نکرد
جز غم که هزار آفرین بر غم باد
شعر زیبای دیگری از اقبال لاهوری
| خیز که در کوه و دشت خیمه زد ابر بهار | ||
| مــــــــســــــــت تــــــــرنــــــــم هـــــــزار | طـــــــــــوطــــــــــی و دراج و ســــــــــار | |
| بــــــــر طــــــــرف جــــــــویــــــــبــــــــار | کـــــــشـــــــت گــــــل و لــــــالــــــه زار | |
| چــــــشــــــم تــــــمــــــاشــــــا بـــــیـــــار | ||
| خیز که در کوه و دشت خیمه زد ابر بهار | ||
| خـیـز کـه در بـاغ و راغ قـافـلهٔ گل رسید | ||
| بــــــــــاد بــــــــــهــــــــــاران وزیــــــــــد | مـــــــــــرغ نـــــــــــوا آفـــــــــــریــــــــــد | |
| لـــــــالــــــه گــــــریــــــبــــــان دریــــــد | حــــــســــــن گــــــل تـــــازه چـــــیـــــد | |
| عــــــشــــــق غــــــم نــــــو خـــــریـــــد | ||
| خـیـز کـه در بـاغ و راغ قـافـلهٔ گل رسید | ||
| بلبلگان در صفیر ، صلصلگان در خروش | ||
| خــــــون چــــــمــــــن گـــــرم جـــــوش | ای کـــــه نـــــشـــــیـــــنـــــی خــــمــــوش | |
| در شـــــــکـــــــن آئــــــیــــــن هــــــوش | بـــــــادهٔ مـــــــعـــــــنــــــی بــــــنــــــوش | |
| نـــــغـــــمـــــه ســـــرا گـــــل بـــــپــــوش | ||
| بلبلگان در صفیر ، صلصلگان در خروش | ||
| حـجـره نـشـیـنـی گذار گوشهٔ صحرا گزین | ||
| بــــــر لـــــب جـــــوئـــــی نـــــشـــــیـــــن | آب روان را بـــــــــــــبـــــــــــــیـــــــــــــن | |
| نــــــــرگــــــــس نــــــــاز آفــــــــریـــــــن | لــــــــــخـــــــــت دل فـــــــــرودیـــــــــن | |
| بـــــوســـــه زنـــــش بـــــر جـــــبـــــیــــن | ||
| حـجـره نـشـیـنـی گذار گوشهٔ صحرا گزین | ||
| دیــده مـعـنـی گـشـا ای ز عـیـان بـیـخـبـر | ||
| لـــــــالـــــــه کـــــــمــــــر در کــــــمــــــر | نـــــــیـــــــمـــــــهٔ آتـــــــش بـــــــه بــــــر | |
| مــــــی چـــــکـــــدش بـــــر جـــــگـــــر | شــــــبــــــنــــــم اشــــــک ســــــحــــــر | |
| در شــــــفــــــق انــــــجــــــم نــــــگـــــر | ||
| دیـدهٔ مـعـنـی گـشـا ، ای ز عـیـان بـیـخبر | ||
| خــاک چــمــن وانــمــود راز دل کــائـنـات | ||
| بــــــــود و نــــــــبــــــــود صـــــــفـــــــات | جــــــــلـــــــوه گـــــــریـــــــهـــــــای ذات | |
| آنــــــچــــــه تــــــو دانـــــی حـــــیـــــات۔ | آنـــــچـــــه تـــــو خـــــوانـــــی مـــــمـــــات | |
| هــــــــیــــــــچ نــــــــدارد ثــــــــبـــــــات | ||
| خــاک چــمــن وانــمــود راز دل کــائـنـات | ||