یکی از شعرهای فوق العاده

هر لحظه به شکلی بت عیار بر آمد ، دل برد و نهان شد

                                  هر دم به لباس دگر آن یار برآمد ، گه پیر و جوان شد   

گاهی به تک طینت صلصال فرو رفت ، غواص معانی

                                   گاهی ز تک کهگل فخار برآمد ، زان پس به میان شد                        

گه نوح شد و کرد جهانی به دعا غرق ، خود رفت به کشتی

                                  گه گشت خلیل و به دل نار برآمد ، آتش گل از آن شد    

یوسف شد و از مصر فرستاد قمیصی ، روشنگر عالم

                                  از دیده یعقوب چو انوار برآمد ، تا دیده عیان شد

حقا که همو بود که اندر ید بیضا ، می کرد شبانی

                                 در چوب شد و بر صفت مار برآمد ، زان فخر کیان شد

می گشت دمی چند بر این روی زمین او ، از بهر تفرج

                                 عیسی شد و بر گنبد دوار برآمد ، تسبیح کنان شد

بالجمله همو بود که می آمد می رفت هر قرن که دیدی

                                  تا عاقبت آن شکل عرب وار برآمد ، دارای جهان شد

منسوخ چه باشد ؟ چه تناسخ به حقیقت ؟ آن دلبر زیبا

                                   شمشیر شد و در کف کرار برآمد ، قتال زمان شد

نی نی که همو بود که می گفت انالحق ، در صوت الهی

                                   منصور نبود آنکه بر آن دار برآمد ، نادان به گمان شد

رومی سخن کفر نگفته است و نگوید ، منکر نشویدش

                                    کافر بود آن کس که به انکار برآمد ، از دوزخیان شد