شعر زیبای دیگری از اقبال لاهوری
| خیز که در کوه و دشت خیمه زد ابر بهار | ||
| مــــــــســــــــت تــــــــرنــــــــم هـــــــزار | طـــــــــــوطــــــــــی و دراج و ســــــــــار | |
| بــــــــر طــــــــرف جــــــــویــــــــبــــــــار | کـــــــشـــــــت گــــــل و لــــــالــــــه زار | |
| چــــــشــــــم تــــــمــــــاشــــــا بـــــیـــــار | ||
| خیز که در کوه و دشت خیمه زد ابر بهار | ||
| خـیـز کـه در بـاغ و راغ قـافـلهٔ گل رسید | ||
| بــــــــــاد بــــــــــهــــــــــاران وزیــــــــــد | مـــــــــــرغ نـــــــــــوا آفـــــــــــریــــــــــد | |
| لـــــــالــــــه گــــــریــــــبــــــان دریــــــد | حــــــســــــن گــــــل تـــــازه چـــــیـــــد | |
| عــــــشــــــق غــــــم نــــــو خـــــریـــــد | ||
| خـیـز کـه در بـاغ و راغ قـافـلهٔ گل رسید | ||
| بلبلگان در صفیر ، صلصلگان در خروش | ||
| خــــــون چــــــمــــــن گـــــرم جـــــوش | ای کـــــه نـــــشـــــیـــــنـــــی خــــمــــوش | |
| در شـــــــکـــــــن آئــــــیــــــن هــــــوش | بـــــــادهٔ مـــــــعـــــــنــــــی بــــــنــــــوش | |
| نـــــغـــــمـــــه ســـــرا گـــــل بـــــپــــوش | ||
| بلبلگان در صفیر ، صلصلگان در خروش | ||
| حـجـره نـشـیـنـی گذار گوشهٔ صحرا گزین | ||
| بــــــر لـــــب جـــــوئـــــی نـــــشـــــیـــــن | آب روان را بـــــــــــــبـــــــــــــیـــــــــــــن | |
| نــــــــرگــــــــس نــــــــاز آفــــــــریـــــــن | لــــــــــخـــــــــت دل فـــــــــرودیـــــــــن | |
| بـــــوســـــه زنـــــش بـــــر جـــــبـــــیــــن | ||
| حـجـره نـشـیـنـی گذار گوشهٔ صحرا گزین | ||
| دیــده مـعـنـی گـشـا ای ز عـیـان بـیـخـبـر | ||
| لـــــــالـــــــه کـــــــمــــــر در کــــــمــــــر | نـــــــیـــــــمـــــــهٔ آتـــــــش بـــــــه بــــــر | |
| مــــــی چـــــکـــــدش بـــــر جـــــگـــــر | شــــــبــــــنــــــم اشــــــک ســــــحــــــر | |
| در شــــــفــــــق انــــــجــــــم نــــــگـــــر | ||
| دیـدهٔ مـعـنـی گـشـا ، ای ز عـیـان بـیـخبر | ||
| خــاک چــمــن وانــمــود راز دل کــائـنـات | ||
| بــــــــود و نــــــــبــــــــود صـــــــفـــــــات | جــــــــلـــــــوه گـــــــریـــــــهـــــــای ذات | |
| آنــــــچــــــه تــــــو دانـــــی حـــــیـــــات۔ | آنـــــچـــــه تـــــو خـــــوانـــــی مـــــمـــــات | |
| هــــــــیــــــــچ نــــــــدارد ثــــــــبـــــــات | ||
| خــاک چــمــن وانــمــود راز دل کــائـنـات | ||
دَعِ الحِرْصَ عَلَى الدُّنْیَا
وَفی العَیْشِ فَلاَ تَطْمَعْ
وَلاَ تَجْمَعْ مِنَ المَالِ
فلا تدری لمن تجمع
وَلاَ تَدْرِیِ أَفِی أَرْضِکَ
أم فی غیرها تصرع
فإنَّ الرزقَ مقسومٌ
وَسُوءُ الظَّنِّ لا یَنْفَعْ
فَقِیْرٌ کُلُّ مَنْ یَطْمَعْ
غَنِیٌّ کُلُّ مَنْ یَقْنَعْ
"علی بن ابی طالب"